Keuzestress, er zijn tijdperken en culturen waarin het je makkelijk gemaakt wordt. Geen ingewikkeld gedoe met daten en het uitproberen van verschillende mogelijke partners. Nee, anderen bepalen dat jij en je toekomstige levensgezel(lin) goed bij elkaar passen. De ene partij bezit misschien wel een boerderij met een lege stal, terwijl de andere partij weliswaar 37 schapen heeft, maar geen boerderij. Dan is het duidelijk: die twee zijn voor elkaar gemaakt! Maar tegenwoordig mag je het allemaal zelf uitvogelen en dat levert voor veel mensen keuzestress op. Die stress wordt verergerd door dating-apps als Tinder. Het voelt een beetje alsof je in een all-you-can-eat restaurant bent waarin alle keukens van de wereld vertegenwoordigd zijn. Dan eet je toch ook niet alléén maar sushi, of alleen maar pizza, tot je vol zit? Nee, dan wil je overal een beetje van proeven. Tinder is een enorm buffet waarop de meest uiteenlopende heerlijkheden worden uitgestald. Of zoals mijn oma altijd zei: “Verandering van spijs doet eten.” Het is aan jou om te bepalen wanneer je genoeg geproefd hebt en besluit om de rest van je leven alleen nog maar Babi Pangang te eten.
Uit met de pret
Wanneer gaat ‘daten’ over in ‘een relatie’? Tenzij je de polyamorische beginselen aanhangt, is het toch het moment dat je besluit dat er exclusiviteit is op het gebied van sex . Met andere woorden: vanaf dat moment wordt heb je geen gemeenschap meer met anderen. Soms is dat meteen duidelijk, want bij een ouderwetse wederzijdse verliefdheid bestaat er in het hele universum maar één persoon die de moeite waard is. Sex met een ander is dan een bespottelijke gedachte. Maar tegenwoordig komt het ook vaak voor dat er van een selecte groep bed partners eentje toch wel een stuk leuker is dan de rest, en dan maak je de bewuste keuze: voor die andere twee, drie, vier, is vanaf nu geen plaats meer. Het verwijderen van Tinder wordt dan een symbolische handeling waarmee het begin van een nieuw tijdperk wordt ingeluid.
‘We zijn alleen maar heel goede vrienden’
Nog een mogelijkheid: je kent elkaar al jaren, jullie delen lief en leed, er is niemand met wie je zo kan lachen en jullie hebben dezelfde vriendenkring. Je kunt het zelfs uitstekend vinden met zijn/haar ouders. Er is eigenlijk maar één dingetje dat jullie niet samen doen. Jullie hebben geen sex . En waarom eigenlijk niet? Nou, gewoon. Omdat jullie alleen maar heel goede vrienden zijn. Dat is een vreemd fenomeen; eigenlijk héb je al een heel intieme relatie met elkaar, maar juist omdat je elkaar zo goed kent durf je die laatste stap niet te zetten. Ook begrijpelijk, want je zet er ook een hoop mee op het spel. Wanneer jij al je moed verzameld hebt om die amoureuze move te maken, dan kan dat ook een averechtse uitwerking hebben; de ander zat er namelijk helemaal niet op te wachten. “Ineens drukte ze haar mond op de mijne! Echt totáál onverwachts!” Of een extremer voorbeeld (waar gebeurd); twee jongens, de allerbeste vrienden, die samen op kampeervakantie waren. Samen in een tentje. De één werd wakker omdat hij iets heel prettigs voelde. Droomde hij nou… of werd hij écht gepijpt? Het laatste bleek het geval, alleen dat het zijn boezemvriend bleek te zijn die de handeling verrichtte, dat was dus niet de afspraak. Tussen die twee duurde het wel even voordat de vriendschap weer hersteld was. Maar laat je er door deze anekdote vooral niet van weerhouden om je beste vriend te pijpen. Wel eerst even vragen.
Het voorstelrondje
Goed. Er is verliefdheid, of er is gezamenlijk afgesproken om niet meer verder te Tinderen, of je hebt tóch je beste vriend zover gekregen om je vriendje te worden. Hoe het ook zij: jullie hebben een relatie. Maar als je dat verder aan niemand anders vertelt: telt het dan? Er is een (waargebeurd) voorbeeld van een stel dat al acht maanden een leuke en monogame relatie had. Soms sliepen ze in zijn huis, soms in haar huis; bijna nooit alleen. Maar hij mocht van haar tegen niemand zeggen: “Kijk, dit is mijn vriendinnetje.” De eerste paar maanden maakte hem dat niks uit, want ze hadden het leuk. Maar na acht maanden had hij er genoeg van. Hij wilde pronken met zijn leuke meisje, maar andersom leek er iets anders aan de hand te zijn: ze schaamde zich een beetje voor hem. Wél leuk genoeg voor haar – maar níet leuk genoeg voor haar vrienden of familie. Dat is eigenlijk wat je doet door je liefde voor te stellen aan je vrienden. Je spreekt het uit: ‘wij horen bij elkaar’ en daarmee wordt het toch weer iets officiëler dan ervoor. De overtreffende trap daarvan is het voorstellen aan ouders. Veel mensen willen onbewust toch graag de goedkeuring van hun ouders. Of beter gezegd: veel mensen zijn blij als hun nieuwe liefde zich in het bijzijn van hun ouders niet als een idioot gedraagt. Dit fenomeen was het uitgangspunt voor het meesterwerk Meet The Parents (met Ben Stiller als enorme sukkel en Robert de Niro als strenge vader).
Van verliefdheid naar houden van
Het schrikbeeld voor alle mensen die verliefd zijn: dat ingekakte stel dat in het restaurant aan het belendende tafeltje tegen over elkaar zit te zwijgen. Ooit waren ze ook totaal in de war van elkaar, en kijk ze nu eens zitten: uitgeblust en verveeld. Helaas, het is wetenschappelijk aangetoond: die endorfine die tijdens het prille begin van een relatie vrijkomen, en die zorgen voor dat gelukzalige gevoel, die worden na verloop van tijd niet meer aangemaakt. Maar je bent niet helemáál overgeleverd aan je chemische huishouding. Al die dingen die je deed toen je verliefd was, die kan je blijven doen, al kosten ze wat meer moeite. De lieve briefjes, de cadeautjes, de verrassingsreisjes, de sex op spannende plekken. Houden van, met – nog steeds – een sprankje verliefdheid. En als dat niet lukt: het is nooit te laat om Tinder weer op je telefoon te zetten.
